Lohusa Depresyonu Diye Bişi Var!

Lohusa depresyonu diye bişi var!

‘’Nereden biliyorsun?’’ deme. Biliyorum çünkü dibine kadar yaşadım. Hatta defalarca dibe vurdum toparlanamayacağım sandım.

Çöp sandım kendimi. Kocaman şişko bi çöp. Çocuğuna yetemeyen gereksiz bir şey.

‘’Mucizevi bir bağ kuracaksınız.’’ dediler.

Yok!

Tek hissedebildiğim ameliyat ağrılarımdı... Bir de o bitmişlik duygusu... Bir daha evden çıkamayacağım korkusu.

Bir çöp gibi öleceğim bu evde biliyorum..biliyorum..

Yorgunluk... Sonsuz bir yorgunluk... Yorgun hissettiğim için de sonsuz bir suçluluk.

Efe ağlıyor diye suçluluk.

Süt yetmiyor diye suçluluk.

Ameliyat ağrılarım diğerleri kadar çabuk geçmedi diye ayrı bir suçluluk.

Gencecik yaşımda öleceğim bu zavallı bebeği yalnız bırakacağım diye bir suçluluk.

Çeyreğini birine anlattım. Başka çeyreğini başka birine anlattım. Ama kimseye tamamını anlatamadım.

Psikoloğa gittim ona bile tam olarak anlatamadım.

Uyudum gece uyandım Efe’nin suratı bembeyaz!

Nefes alamıyor!

Farketmemişim çocuğumun nefes alamadığını oracıkta öylece kalakalmış!

Donmuş çocuğum!

Uyandım sıçrayarak! Çok şükür sadece kabusmuş. Efe’nin yüzü kırmızı , yaşıyor yani, şükür Allahıma!

Ertesi gün aynı kabus.

Sonra aynı kabus...

Sonra başka kabus Efe düşmüş elimden tuzla buz olmuş.

‘’Yok ben bu çocuğu yanlışlıkla elimden düşüreceğim kesin’’

‘’Meme verirken uyuyakalacağım nefes alamayacak kesin’’

‘’Üstünü değiştirirken boynunu kıracağım kesin’’

Her sabah o uykudan uyanmak...

Yeniden aynı güne aynı korkulara başlamak...

Her sabah yine yeniden...

Sonra bir gün...

Bir gün kendime gülümseyebildim ilk defa aynaya bakarken.

Aynada her gün tiksinerek baktığım insana gülümsedim.

Nasıl bitmişti bu dibe vurmuşluk?

 İnanın bilmiyorum, inananın reçetesi yok.

Suyun üzerinde bir ışık olduğunu ne gün hatırladım?

Aslında ölmeyeceğimi yaşayacağımı ne gün bildim ben?

Hayatta bir çok konu ile ilgili bilginiz olabiliyor. Ama onu yaşamadan o konuyu ‘’bilen kişi’’ sayılamazsınız. Depresyon, lohusa depresyonu, yeni annelik psikolojisi vs bunlar hep okuduğum şeylerdi. Bir gün başıma gelebileceğini asla bilemezdim! Aylarca yatmış bir hamile olarak oğlumu kucağıma aldığım an tüm sızıların biteceğini düşünüyordum. Vücudumdaki sızıların aslında aylarca beni içten içe kemirip duygularımda kalıcı sızılar oluşturduğunu o gün görememiştim ben.

Ben bugün çok daha güçlüyüm.

Çok daha cesaretliyim.

Efe’yi dünyadaki her türlü kötülükten koruyabileceğimi düşünüyorum: bir süper kahraman gibi hissediyorum kendimi.

Eski hislerimin tam ters hisleri geldi yerleşti beynime.

Ölümsüzüm ben!

Hayatı boyunca oğluma yetebilecekmişim, ona yetmek için bana biçilen süreyle de yetinmeyip sonsuza kadar yaşayacakmışım gibi hissediyorum.

Ve o mucizevi bağ...

O bağ tüm hücrelerimde, kalbimin tüm odacıklarında.

Her gün her saniye bakıp her gün her saniye daha çok sevdiğim bir varlık var yanımda.

Sevgiyle mutlulukla baktığım o varlık!

Lohusa depresyonu diye bir şey var!

O iğrenç duygu var; ancak o iğrenç duygunun çözümü de var.

Siz benim gibi işi şansa bırakanlardan olmayın. Kendi şansınızı kendiniz yaratın ve lütfen destek alın. Başta en yakınlarınıza daha sonra da sizi tarafsızca dinleyip size yardımcı olacak uzak uzman kişilere anlatın. Bu duyguyu yaşadığınız için kendinizi asla suçlamayın! Ve yalnız olmadığınızı asla unutmayın!