İyi Anne Olmak, İyi İnsan Olmak...

İyi bir anne olmayı hepimiz yazıp çiziyoruz; ancak bunları yazarken, uygularken geri planda ‘’İyi bir insan mıyım?’’ diye düşünmeyi bazen unutuyoruz. Halbuki unuttuğumuz şey aslında iyi bir anne olmanın da temelini oluşturuyor.

Ortaokul lise döneminde hırçın bir çocuktum ben. Dersten atılırdım, ‘’hakkımı savunuyorum’’ başlığı altında öğretmenlerimle inatlaşırdım. Arkadaşlık kısmını söylemiyorum bile. Küçük bir kız ordusu şeklinde yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Aramızdan birinin canını sıkan biri olduysa vay haline...

Üniversiteyle birlikte kavga gürültü tabiki bitti; ancak bazı alışkanlıklar değişmiyor işte. Bir yerde hakkımın yendiğini düşündüğümde sesimi yükseltme davranışım son hız devam etti. Hiç bir zaman hanım hanımcık bir tip olmamı beklemedi zaten kimse.

Hala da değilim.

Ancak Efe’yle birlikte hayatımda yepyeni bir boyut oluşturdum.

Her akşam yatağıma girdiğimde başımı yastığa koymadan önce muhakememi yapıyorum ben. Eğer ben o gün kimsenin hakkını yemediysem, kimseyi üzmediysem, kimse için ileri geri konuşmadıysam, içimdeki iyiliği sevgimi paylaşıp karşılığında iyilik gördüysem, insanları yanlışa yönlendirmek yerine onları sakinleştiren bir rol oynadıysam, birilerinin hayatına onları kendimden küçük görmeden dokunduysam o zaman ben vicdanı rahat ‘’iyi bir anne’’ ama ondan daha da önemlisi ‘’iyi bir insan’’ olarak uyuyabilirim. Bunlardan birinin tersini yaptıysam da zaten bir sonraki gün bunu nasıl düzelteceğimle ilgili aksiyon planımı yaparım uyuyamam o gece...

Artık anneler olarak rollerimiz çok farklılaştı. Hayatlarımız da öyle. Bizler her şeyden önce teknoloji çağı anneleriyiz. Teknolojinin güzelliği paylaşmak ve paylaştığından fayda sağlamak. Ama bir yandan da söz uçar yazı kalır bunu unutmamak gerekiyor. Hayatımızın her anı, insanlara olan her yaklaşımımız, verdiğimiz her cevap kayıt altında. Bu kayda bir gün kendi çocuğumuzun ulaşması da mümkün haliyle.

Son zamanlarda olan internet kavgaları çok can sıkıcı bir boyuta ulaştı. Okuduğum bir çok yazıda ‘’Bunu bir anne mi diyor?’’ diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum. Özürlü çocuğu olan anneyi düşünmeyip kavga sırasında karşısınadakine ‘’özürlü’’ diyen annelerden mi bahsetmek lazım yoksa birbirinin kıyafetinden kilosuna kadar eleştiren hatta dalga geçenlerden mi?

Hayat bana çok bonkör davrandı. Beni hayatının merkezinde tutan bir eşim ve eşimle olan aşkımdan dünyaya gelen oğlumla ödüllendirildim ben.  Şimdi ben kendimi kanıtlamak için, inatlaşmak için bu ödüle saygısızlık edersem nasıl bir insan olurum?

Ben oğluma güzel bir hayat sunabilmek için her gün canla başla çalışan bir anneyim. Oğluma istediğim şeyleri bırakamaz fakat onun ‘’iyi bir insan’’ olduğunu görürsem o zaman yine mutlu bir anne olurum çünkü bilirim ki çizgimle doğru bir rol model olmuşum. 

İyi niyetli güzel anneler,  eğer her akşam yatağınıza vicdanınız rahat giriyorsanız boşverin gerisini düşünmeyin, didiklemeyin. Siz zaten bu hayattan ödülünüzü almışsınız, gerisi vızıltı... 

Sevgiler

Normal Olmak Veya Olmamak...

Normal olmak...

Aslında biz yeni anneler sadece bunu istiyoruz.

Hayatın içinde olduğumuzu hissetmek, hayatımızda değişen binlerce şeyin yanında bir iki şeyin de değişmedğini görmek...

Ama normal olamıyoruz bir türlü.Bir gün kendimizi motive etsek te ertesi gün tepetaklak oluyoruz. Yeniden pijama kafa üzeri topuz moduna geçiyoruz.

Kendimize bile itiraf edemediğimiz bir dolu duygu. Karman çorman içimiz.

Ben bu normalleşme sürecinde nerede hata yaptığımı geçtiğimiz haftasonu buldum.

Geçtiğimiz hafta ani bir kararla instagram üzerinden bir süredir iletişim halinde bulunduğum annelere ulaştım. ‘’Hadi’’ dedim ‘’Biz artık buluşalım, tanışalım.’’. Ulaştığım anneler dışında bana ulaşanlar da oldu Böylelikle 9-10 anne ve bebekleri şeklinde bir grup haline geldik. Buluşacağımız güne kadar wassapp üzerinden bayaa bayaa tanıdık bir birimizi.

Pazar günü bir araya geldik ama ne bir araya gelmek!

O kadar anneyi ve bebeği bir arada hayal edemediniz değil mi.. ?

Etraf onunla ilgilendiği sürece alttaki iki dişini sırıta sırıta gösterip ilgiyi kaybettiği noktada söylenmeye başlayan bir Beren, daha henüz oturma pozisyonuna bile geçemediği için aktivitesi kısıtlı olup kah etrafı izleyen kah memede bile ağlayan bir Tuna, annesinden ayrılmak istemediği için koca bir yolda sling içinde uyuyan 11 aylık bir Ada, alerjileri sebebiyle hiç bir şey yiyemeyen ve dolayısıyla annesine de yediremeyen bir Efe, annesinin dünyası kendi etrafında döndüğü sürece mutlu olan aksi durumda her an içindeki tatlı cadıyı meydana çıkarabilecek bir Derin, işler istediği gibi olduğu sürece güler yüzlü olup istemediği şekilde yürürse alt dudağını sarkıtmaya pek meyilli bir Defne... Ah tabiki bir de benim oğlum! Unutur muyum? Etrafa türlü çapkın bakışlar atıp herkesi ‘’oyy canım dedirtip’’ bana baktığında ‘’beee büüüüü’’ diye söylenmeye başlayan, kucağa gelse kucaktan inmek isteyen, kucaktan inip koltuğa otursa kendini koltuktan sarkıtan bir yaramaz!

Size çizdiğim bu resim uzaktan bakınca korkunç görünüyor değil mi?

Aslında baktığınızda bir çok kişinin ‘’Nasıl dayandınız yahu?’’ diyeceği bu günün bitmesini istemedik biz. Çünkü her türlü karmaşıklığa rağmen kendimizi uzun süredir belki de ilk kez‘’normal’’ hissettik.Bütün anneler bir noktada aynı şeyleri yaşıyordu, hisler aynıydı. Biri bir konuyu daha iyi biliyorsa diğeri başka bir konuda zekiydi o gün. Herkes bir miktar mutlu ama bir miktar da dertliydi. Ve herkes bunaldığı akşamlarda kendini camdan atmak istiyordu J Herkes uykusuzdu (bazıları biraz daha fazlaJ), ve herkes hazırladığı kahveden sadece bir yudum içebiliyordu gün içinde.

Kimimiz çalışıyoruz yavrumuzdan zor ayrılıyoruz işe giderken.

Kimimiz çalışmıyoruz ve tüm gün bir evin içinde tam zamanlı annelik yaparak aslında dünyanın en zor işini yapıyoruz.

Kimimizin bebeği uyumuyor.

Kimimizin bebeği uyuyor ama yemeklerini güç bela yiyor.

Kimimizin bebeği kucağa gelmek için çırpınıyor, kimimizinki kucaktan inmek istiyor.

Bir çok şeyimiz farklı ama aslında aynıyız biz.

Seviyoruz, seviliyoruz, mutlu oluyoruz, ağlıyoruz. Bazen tüm bu değişik duyguları bir anda yaşıyoruz.

Ve bizler ancak bir arada olduğumuzda ‘’NORMAL’’ hissediyoruz.

Ben anladım ki bir anne için elmanın diğer yarısı ancak başka bir anne olabilir.

Benim içinse paramparça elmamın tüm dilimleri yerine oturdu bir haftasonu muhabbetinde.

Katılan tüm arkadaşlarıma sonsuz teşekkür ederim!

Darısı tüm annelerin başına.

Teşekkür: O kadar anne ve bebeğini büyük bir içtenlikle ağırlayan ve bizleri hediyelerle uğurlayan Bağdat Caddesi Le’ra Fresca kafeye sonsuz teşekkürler J